ৰ'দালী কিৰণত হেপাহৰ ফুল"

শিৰোনাম: "ৰ'দালী কিৰণত হেপাহৰ ফুল"

আবেলি সময়। সূৰ্যটো দিগন্তৰ প্ৰান্তলৈ সৰি আহিছে। গধূলিৰ ৰ'দালী কিৰণবোৰে সৰহজোপাৰ পাতত আৰু পাহাৰৰ গা লৈ অলেখ সোনালী আঁচল মেলিছে। এইসময়তে বনপথেদি খোজ কাঢ়ি আহিছিলো এজন নীৰৱ, নিভৃত প্ৰকৃতি প্ৰেমী অৰ্থাৎ মই । গছবোৰৰ মাজত তেওঁৰ বিশেষ বন্ধু আছিল এটি পুৰণি সোণাৰু গছ , যাৰ তলত বহি মই কেতিয়াবা ডায়েৰী লিখিছিলো কেতিয়াবা চকু মুদি পাতবোৰৰ ফুটি থকা সুৰ শুনিছিলো । আজিও সেয়া পৰিষ্কাৰ হৈ আছে — এবিধ সোঁৱৰণিৰ দৰে।বতাহৰ মৃদু স্পৰ্শত পাতবোৰে জীপাল সংগীত জুৰিছিল। “আজি ৰ'দালীত প্ৰকৃতিৰ লগত যেন ধেমালি কৰিছে। কাষৰ জোপালিৰ পৰা এবিধ অচিন ফুলৰ সুবাস আহি মন জুৰাই দিলে। বুজিলো, প্ৰকৃতি মোৰ এটি গোপন বন্ধু।”হঠাৎ এটি লাহে লাহে উৰা এটি প্ৰজাপতিয়ে তেওঁৰ ওচৰ পাই চকু মেলি চালে। তেওঁ মিচিকিয়াই হাঁহিলে। তেওঁৰ বাবে ই মাথোঁ এটি পোক মাত্ৰ নহয়— ই প্ৰকৃতিৰ এটি অলেখ কাহিনী কঢ়িয়াই অনা চৰাই যেন লাগিল। সূৰ্যটো তেতিয়া পাহাৰৰ আঁচলত হেৰাই গৈছিল। সোনালী ৰ'দালী এবাৰ মাটিত পৰি থকাকৈ শেষ চুমাটো দিও সময়। মোৰ মনত উদয় হৈছিল এটি নতুন কবিতা—

“এই আবেলিৰ কিৰণত,
যি সপোন দেখিছিলোঁ বন-পথেৰে,
সেই সপোন আজি ফুটিছে,
ৰ'দালী ফুল হৈ।”

সন্ধিয়া আহি গ'ল, পখীজনী ৰঙা আকাশৰ ফালে উৰি গ'ল। মইও ওলালো— প্ৰকৃতিৰ সতে আজিৰ সুখী সময় লোৱা স্মৃতি বুকুত লৈ।