বিয়লি বেলাৰ সময়খিনি
বিয়লি বেলাৰ সময়খিনি
বিয়লি বেলা—আকাশখন যেন সোনালী ৰঙৰ এক স্বপ্নত পৰিণত হয়। সূৰ্যটো ঢলি পৰে পশ্চিম দিশলৈ, আৰু সেই মৰমৰ আলোকত জগতখন যেন বিশেষ কিছুমান কথাৰে ভৰি উঠে।
এই সময়খিনিতে গাঁওখনৰ পথেদি গৰু-মহ ঘৰলৈ উভতি আহে, গৰুৰ ঘণ্টিৰ শব্দই সকলোত শিথিলতা আনে। কাণত পৰে দূৰৰ পৰা অহা নামপ্ৰসংগৰ সুমধুৰ ধ্বনি। লোহিত দীপত জ্বলাই আধা-আন্ধাৰত এটি নিবিড় শান্তিৰ বৰ্ণনা আঁকে।
এই সময়খিনিয়ে যেন মনটোত এটা সজীৱ ছবি আঁকে—আনকি ব্যস্ততাৰ মাজতো এটি স্তব্ধতা, এটি শান্তি। পাঠশালাৰ পৰা ঘূৰি অহা শিশুবোৰৰ হাঁহি, ধেমালিৰ শব্দ; অগ্নিদেৱলৈ সমৰ্পণ কৰা প্ৰাৰ্থনা; আৰু ঘৰলৈ উভতি অহা মানুহবোৰৰ ক্লান্ত মুখত এটি শান্তিৰ হাঁহি—এই সকলোবোৰেই মিলি এই বিয়লি বেলাৰ মাধুৰ্য গঢ়ি তোলে।
বিয়লি বেলা মাথোঁ এটি সময়ৰ অংশ নহয়—এইটো এটি অনুভূতি, এটি দৃষ্টিভংগী, যি আমাক জীৱনৰ সৰু সৰু মৰমবোৰ চিনিবলৈ সহায় কৰে।
Comments
Post a Comment