জ্ঞান অবিৰাম

"ভগৱানৰ ঠিকনা বিচাৰি   "কেতিয়াবা আমি জানো গম পাও" ক'লৈ যাওঁ, কি কৰো  কেনেকৈ থাকো । থাকে মাথোঁ আশা। এনে সময়তে হৃদয়ৰ গভীৰতাৰে ওলাই আহে এটি বাক্য:  "মোৰ হাতত নিজৰ ঠিকনা নাই, এয়া ঠিকনা ভগৱানৰ ওপৰত।"  এই বাক্যটো এক আত্মসমৰ্পণ, এক বিশ্বাসৰ প্রতীক।আধুনিক যুগত সকলো মানুহে নিজৰ বাবে এটি নিৰ্দিষ্ট পথ বিচাৰে—চাকৰি, ঘৰ, পৰিয়াল, সফলতা সেই সকলোবোৰ। আমাৰ হাতত থাকে মাথোঁ লক্ষ্যৰ তালিকা। কিন্তু সমাজৰ মাজতো বহুদিনে আমি অনুভৱ কৰোঁ—এই সকলোতে কিবা এটা অভাব। ঠিকনাটো যেন আছে, কিন্তু গন্তব্যটো নাই।এই ঠিকনাৰ অনুপস্থিতিতেই জন্ম লয় এক সঁচা আধ্যাত্মিক যাত্ৰা। যেতিয়া আমি কোন দিশত গৈছো  তাৰেই নিশ্চিততা নাপাওঁ, তেতিয়াই আমি ঈশ্বৰৰ ওপৰত নিৰ্ভৰ কৰিব লাগিব। এই বিশ্বাসৰ ঠাইটো—যি ঠাইত আমি ক'ব পাৰো, “ভগৱান, মই তোমাৰ ওপৰত বিশ্বাস কৰিছো”—সেয়েই জীৱনৰ আটাইতকৈ শক্তিশালী স্থান। এই বাক্যটো মোৰ বাবে মাথোঁ আধ্যাত্মিক চিন্তা নহয়; ই হৈছে এক প্ৰত্যাহ্বান—নিজকে প্ৰতিষ্ঠা কৰাৰ লক্ষ্য। নিয়ন্ত্ৰণ আঁতৰোৱা, আৰু ঈশ্বৰৰ ওপৰত পৰিপূৰ্ণ বিশ্বাস ৰাখি আগুৱাই যাবলৈ সাহস কৰিবলৈ।জীৱনৰ বহু দিশতে ঠিকনাবিহীন হ...

বিয়লি বেলাৰ সময়খিনি বিয়লি বেলা—আকাশখন যেন সোনালী ৰঙৰ এক স্বপ্নত পৰিণত হয়।  সূৰ্যটো  ঢলি পৰে পশ্চিম দিশলৈ, আৰু সেই মৰমৰ আলোকত জগতখন যেন বিশেষ কিছুমান কথাৰে ভৰি উঠে। এই সময়খিনিতে গাঁওখনৰ পথেদি গৰু-মহ ঘৰলৈ উভতি আহে, গৰুৰ ঘণ্টিৰ শব্দই  সকলোত শিথিলতা আনে। কাণত পৰে দূৰৰ পৰা অহা নামপ্ৰসংগৰ সুমধুৰ ধ্বনি। লোহিত দীপত জ্বলাই আধা-আন্ধাৰত এটি নিবিড় শান্তিৰ বৰ্ণনা আঁকে। এই সময়খিনিয়ে যেন মনটোত এটা সজীৱ ছবি আঁকে—আনকি ব্যস্ততাৰ মাজতো এটি স্তব্ধতা, এটি শান্তি। পাঠশালাৰ পৰা ঘূৰি অহা শিশুবোৰৰ হাঁহি, ধেমালিৰ শব্দ; অগ্নিদেৱলৈ সমৰ্পণ কৰা প্ৰাৰ্থনা; আৰু ঘৰলৈ উভতি অহা মানুহবোৰৰ ক্লান্ত মুখত এটি শান্তিৰ হাঁহি—এই সকলোবোৰেই মিলি এই বিয়লি বেলাৰ মাধুৰ্য গঢ়ি তোলে। বিয়লি বেলা মাথোঁ এটি সময়ৰ অংশ নহয়—এইটো এটি অনুভূতি, এটি দৃষ্টিভংগী, যি আমাক জীৱনৰ সৰু সৰু মৰমবোৰ চিনিবলৈ সহায় কৰে।

— এজনি কোমল ছোৱালীৰ মনস্পৰ্শী দৃশ্য পৃথিৱীত সকলোবোৰ সৌন্দৰ্যৰ মাজত মানুহৰ চকুৱেই যেন সৃষ্টিৰ আটাইতকৈ অপূৰ্ব সৃষ্টি। চকুতেই লুকাই থাকে অনুভৱৰ ভাষা, হৃদয়ৰ কথা, আৰু অতল গভীৰতাৰ ৰহস্য। এনে এক চকুৰ সন্ধান পোৱা গৈছিল এটা গাঁৱৰ কোমলিয়া ছোৱালীৰ চকুত—যাৰ চকুৱে যেন বহন কৰিছিল বসন্তৰ মৃদু বতাহ, ফুলৰ কোমলতা, আৰু ময়োৰ পখিৰ অপূৰ্ব দীপ্তি।ময়োৰ পখি যিয়ে নিজৰ পাখিৰে বৃষ্টিৰ নৃত্যত আনন্দেৰে মাতে পৃথিৱীক—তাৰ প্ৰতিটো পাখিত ৰঙৰ যি নিখুঁত সংহতি দেখা যায়, ঠিক তেনেকুৱা সংহতি পোৱা গৈছিল তেজৰঙা পটভূমিত গঢ়ি উঠা ছোৱালীজনীৰ চকুত। চাঁওতেই মন মুগ্ধ কৰে । সেই চকুৰ তলত যেন লুকাই আছে হাজাৰ সপোন আৰু অলেখ অজান অনুভৱ। চকুৰ পাতল উপত্যকাত বিলাই পৰে দীঘল নোমৰ ছাঁ, যেন কোনো সৃষ্টিকৰ্তাৰ তুলিত আঁকা নিখুঁত ৰেখা। আৰু তাৰ ভিতৰত যি দীপ্তি, সেইটো ময়োৰ পখিৰ সূক্ষ্ম চকমক দৰে—সুখ-দুখৰ এক বৈচিত্র্যময় সংমিশ্ৰণ। ময়োৰ পখি যিমানেই নতুন ৰূপত সজোৱা হওক, তাৰ পাখিৰ চিক-মিক  কেতিয়াও একে ধৰণৰ নহয়। ঠিক তেনেদৰে সেই ছোৱালীৰ চকুৰ দীপ্তিও পৰিৱর্তনশীল ।—এবাৰ হাঁহিত সেউজীয়া তৰলতা, এবাৰ চিন্তাত গাঢ় নীল গভীৰতা। অনুভৱৰ ৰঙবোৰে যিয়ে পৰি থা...